3.2.10

Καμικάζι αγάπη μου...



Ας ασχοληθούμε λίγο και με τα «σιδερένια άλογα» της δεκαετίας του 80. Ως γνωστόν και από τις Δαλιανιδικές ταινίες, με τον Ψάλτη (κυρίως), οι μηχανές αποτέλεσαν ένα μεγάλο κεφάλαιο της νεανικής κουλτούρας της εποχής, τρέχω-τρέχω-τρέχω, σφιχτά κρατάω στα 2 χέρια το τιμόνι τρέχω, με το κορίτσι π’ αγαπώ στ’ αστέρια τρέχω… Μετά από ένα δυνατό φραπέ στου Λέντζου στο Παγκράτι, σούζες, το εργαλείο όρθιο και δεν συμμαζεύεται.


Οι ντισκοτέκ της εποχής διαφήμιζαν μέχρι και χώρο για πάρκινγκ, ειδικά για μηχανές(!). Και όποιος είχε κάποια στην κατοχή του, τότε, ήταν πολύ τυχερός. Αν αυτή δε, ήταν μεγάλου κυβισμού (από 250cc και πάνω) ήταν απλά θεός! Κάλλιστα θα μπορούσε ένας διάλογος ανάμεσα σε κορίτσια της εποχής, να ήταν ο εξής :

-Αααχ, άσε γνώρισα ένα αγόρι χθες στην ντίσκο…κούκλος ήταν!
- Σοβαρά μιλάς, Τζέσικα; (classic 80s όνομα…)
-Άστα έχει και μηχανή!
-Κοίτα, εγώ την βρίσκω στο έτσι να πούμε... Αλλά ο δικός μου…ούτε πατίνι δεν έχει.



Βέβαια ο ανταγωνισμός σήμερα έχει ανέβει αρκετά όπως καταλαβαίνετε . Διότι αν ο τυπάς που γνώρισε κάποια, έχει ένα αμάξι κατώτερο από BMW Z4 τότε δεν είναι καν άξιο λόγου…

Ορίτζιναλ διάλογος από το «Καμικάζι αγάπη μου» μεταξύ Στάθη Ψάλτη και Καίτης Φίνου.
-Θες να κυκλοφορείς γκόμενα και δεν έχεις ούτε ένα παπάκι.
Τελικά μαζί σου δεν είναι το γραφτό μου να κάτσω σε μοτοσικλέτα.
-Προς το παρόν κάτσε στο….
-Α να χαθείς πρόστυχε!
-Στο ταξί ηθελα να πω ρε συ Κίτσα, αμέσως το μυαλό σου στο πονηρό! Ωραία, και ‘κει να καθόσουν δηλ, κακό είναι; Είναι καλύτερα να κάτσεις σε μια μοτοσικλέτα και να σκοτωθείς; Ενώ στο άλλο, δεν σκοτώνεσαι, πολλαπλασιάζεσαι!
-Α να χαθείς, όλο σαχλαμάρες λες!

Φυσικά οι δρόμοι της Αθήνας (αλλά και γενικότερα των μεγαλουπόλεων) σε τίποτε δεν θύμιζαν το σημερινό χάλι. Φανταστείτε οι νεότεροι, και θυμηθείτε οι παλιότεροι, ότι στήναμε κοτρώνες για δοκάρια στην άσφαλτο και παίζαμε μπάλα με τις ώρες, αυτό ήταν το 5Χ5 της εποχής. Αν πέρναγαν πάνω από 2 αυτοκίνητα την ώρα, αγαναχτούσαμε…, την στιγμή που τώρα δεν κυλάει ούτε ένα λεπτό χωρίς να περάσει αμάξι..



Honda C50

Το απόλυτο best seller της αγοράς ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1958 αλλά στην δεκαετία του 80 ζούσε και βασίλευε δίνοντας τροφή για ατελείωτες ιστορίες υποκουλτούρας, επιθετικών προσδιορισμών και πειραγμάτων. Παρ' όλα αυτά, όντας οικονομικό, άνετο και ελαφρύ σου έδινε την δυνατότητα να οδηγάς, να καπνίζεις και ταυτόχρονα να χαζεύεις τον κόμματο που περπάταγε μπροστά σου και στο καπάκι έκανες στάση, δίπλα ακριβώς στο τραπέζι της καφετέριας για να πεις καμμιά βλακεία με την παρέα. Το ξεκαβάλαγες μόνο για να πέσεις για ύπνο. Το παπάκι, η πάπια, ο πάπιος κτλ έκανε μια χαρά την δουλειά του παντως, και συνέχισε έτσι ακόμα και την δεκαετία του 90 ως το πιο προσιτό μηχανάκι για τους teenagers που με εξατμισόνι sebring και αερογραφίες στην ποδιά και ένα σωρό πειράγματα στον κινητήρα κατέβαινες περήφανος για βόλτα μέχρι το Τουρκολίμανο, άσχετα αν σε βρίζαν οι πεζοί για την μανούρα που έκανες...





Honda Dax

Πολύ δημοφιλές ήταν και το παραπάνω μηχανάκι. Όλο και κάποιος μεγαλύτερος ξάδελφος θα το είχε εγκαταλείψει σε καμιά αποθήκη, οπότε ξεροστάλιαζες μέχρι να πάρεις θάρρος και να το ζητήσεις για μια βολτίτσα. Χαμηλό, προσιτό, ιδιαίτερο, και ας πούμε, "του χεριού σου", ήταν ό,τι έπρεπε για την παρθενική σου βόλτα. Και μετά...απλά ερωτευόσουν τις 2 ρόδες και μάζευες τα λεφτά κατοστάρικο-κατοστάρικο.



Jawa 350cc 1983

Το Jawa ήταν, περισσότερο, το εργαλείο των πιο μεγάλων σε ηλικία της εποχής. Των πιο σοβαρών βρε αδελφέ. Ίσως κάποιων αιώνιων φοιτητών του Πολυτεχνείου ή 40ρηδων που δουλεύαν σε φαναρτζίδικο και το βράδυ πηγαίναν σε ταβερνάκια στην Καισαριανή. Που να ξέρω κι εγω;



Honda XL 500cc 1982

Ε, τώρα μιλάμε για την απόλυτη αλητεία. Το κόκκινο πανί για τους μπάτσους της εποχής. Από μόνο του και χωρίς τίποτε παραπάνω, αρκούσε να σε φέρει σε μπλεξίματα. Προσωπικά είχα στην κατοχή μου ενα XL 185. Για κάποιο άσχετο λόγο, κάποιος, κάπου , κάποτε, είχε φωνάξει την αστυνομία και μόλις ήρθε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει πάνω απ΄την μηχανή μου και να την περιεργάζεται. Η XL δίνει στον κάτοχό της-εξ' ορισμού- τον ομιχλώδη, όσο και βδελυρού τίτλου, του Μηχανόβιου. "Είναι μηχανόβιος ο τύπος, μην την ψάχνεις..."



Yamaha RD 350cc 1980

Αυτή η μηχανή μόνο και μόνο επειδή το τιμόνι είχε μια κλίση προς τα πίσω χαρακτηριζόταν από πολλούς τσόπερ. Είναι σαν να λες ότι επειδή έβαλες ένα πανί στην απλώστρα σου, έγινε ιστιοφόρο. H ιπποδύναμή της δε, δεν της επέτρεπε να ανέβει ούτε στο Λυκαβητό με δεύτερο άτομο από πίσω. Παρ' όλα αυτά αποτέλεί άλλη μια ούλτρα καλτ επιτυχία της δεκαετίας, που την πρτιμούσαν πολλοί "θέλω-να-γίνω-Χαρλεάς" τύποι, όπως και κάποιοι άσχετοι μπαρμπάδες επειδή την βρήκαν τσάμπα από τον Τζώννυ στην γειτονιά που θα έφευγε φαντάρος.



Suzuki GSXR 1100

Όπως καταλαβαίνετε, εδώ μιλάμε για πραγματικό εργαλείο που είχαν στην κατοχή τους μόνο λίγοι κι τυχεροί. Και τραγούδια γραφτήκαν γι αυτήν (στην άσφαλτο κουρσάρος) και χωρισμοί γίναν και γκόμενες "φαγωθήκαν" (ας ειν' καλά ο "εξωγήινος") και χίλια δυο... (σαν τα κυβικά της).



Ας τελειώσουμε, με το κλιπάκι του "Τρέχω " από την ταινία Καμικάζι αγάπη μου. Θέλω ν' ανέβω σε 2 ρόδες σαν παιδί, να κάνω θόρυβο πατώντας άγρια γκάζι...