25.12.08

Καλά Χριστούγεννα από τα 80s!!!

Ποιο είναι το καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό χριστουγεννιάτικο κομμάτι των 80s;;; Κατά τη γνώμη μου , το "Do they know it's Christmas ?" από τους Band Aid.

Οι Band Aid ήταν ένα συγκρότημα που φτιάχτηκε πριν από 24 χρόνια από πολλούς stars της εποχής. Τη σχετική ιδέα είχε ο Bob Geldof και σκοπός του ήταν να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία στο πρόβλημα της πείνας που μάστιζε πολλές αφρικανικές χώρες και κυρίως την Αιθιοπία.

Το τραγούδι έγινε τεράστια επιτυχία και έφτασε στο Νούμερο 1 πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Από τότε έχει ηχογραφηθεί ακόμα δύο φορές (1988,2004) με διαφορετικούς καλλιτέχνες αλλά ανάλογη επιτυχία. Το βίντεο κλιπ που ακολουθεί είναι από την πρώτη και καλύτερη (για μένα) ηχογράφηση του 1984. Προσπαθήστε να ανακαλύψετε όσους περισσότερους stars μπορείτε και παράλληλα να "θαυμάσετε" την αξεπέραστη αισθητική της εποχής!

Χρόνια Πολλά !!!

Δώστε και λίγη προσοχή στους στίχους:

It's Christmas time

There's no need to be afraid

At Christmas time, we let in light and we banish shade

And in our world of plenty we can spread a smile of joy

Throw your arms around the world at Christmas time

But say a prayer

Pray for the other ones

At Christmas time it's hard, but when you're having fun

There's a world outside your window

And it's a world of dread and fear

Where the only water flowing is the bitter sting of tears

And the Christmas bells that ring there are the clanging chimes of doom

Well tonight thank God it's them instead of you

And there won't be snow in Africa this Christmas time

The greatest gift they'll get this year is life(Oooh)

Where nothing ever growsNo rain nor rivers flow

Do they know it's Christmas time at all?

(Here's to you) raise a glass for everyone(Here's to them) underneath that burning sun

Do they know it's Christmas time at all?

Feed the world Feed the world Feed the world Let them know it's Christmas time again

Feed the world Let them know it's Christmas time again

24.11.08

Rockin' and Hard Rockin'

Με αφορμή το προηγούμενο θέμα του φίλτατου Στάθη έκανα ένα review στις μουσικές σούπες που άκουσα πολύ στην εποχή που πρωτοακούστηκαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (και λίγο μετά) και ομολογώ πως τέτχιες μουσικές ΔΕΝ ξαναγράφονται...

Van Halen - Jump


Yes - Owner of A Lonely Heart


Joe Satriani - Always With Me, Always With You


GNR - Don't Cry


κι ένα ακόμα αγαπημένο (λιγότερο γνωστό) που στυλιστικά ανήκει στα 80s, αλλά νομίζω γράφτηκε αρχές δεκαετίας 90...

Thunder - Low Life In High Places


και για τον Στάθη
ένα κομμάτι που στην τρέλα του μου θυμίζει και λίγο Yes... και πολύ δυνατό videoclip για την εποχή του (ακόμα και για σήμερα).

Peter Gabriel - Sledgehammer


Φυσικά και ξεχνάω πολλά...
Σας αφήνω να συμπληρώσετε! ;)

22.11.08

Χέβι Μέταλ..




Έγραφα τις προχθές στο μπλογκ μου για το χέβι μέταλ που άκουγαμε στις αρχές της εφηβείας μας στα μέσα των eighties! Και συνέχεια θυμόμουν τραγούδια και συγκροτήματα που ήθελα να βάλω! Όποτε κάνω αυτό το ποστ σαν ένα addendum!

Και ξεκινάω με το poison του Alice Cooper!


Μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας, όπως και οι Scorpions που τα τραγούδια τους χορεύονταν στα πάρτυ όταν χαμήλωναν τα φώτα!



Αυτά τα τραγούδια κινούνται κυρίως στα χαρντ ροκ. Αυτό δεν συμβαίνει όμως με τους Γερμανούς Accept, I'm a rebel!



και γίνεται χέβι μέταλ αφιέρωμα χωρίς Iron Maiden?!



15.11.08

South of no North- Fell Frozen (1986)


Κι όμως υπάρχουν κάποια -εγκληματικά- παραγνωρισμένα Ελληνικά γκρουπάκια, με ξενόγλωσσο στίχο, που την δεκαετία του 80 είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, new wave περισσότερο. Όπως αυτό. South of no North, όνομα εμπνευσμένο από ποίημα του Μπουκόφσκι. Το τραγούδι τους Fell Frozen μας έρχεται από το μακρινό 1986...





22.10.08

Πάλι τα ίδια θα 'παιρνα!



Τυχαία έπεσα επάνω της...
Κοιτούσα κάτι άλλο και την είδα...
Ποιος δεν την θυμάται;

17.10.08

Χαρρυ Κλυνν

Ένα μεγάλο κεφάλαιο της Ελληνικής κωμωδίας και σάτιρας στα 80's λέγεται Χάρρυ Κλυνν! Ο Χάρρυ Κλυνν δημιούργησε ένα πρωτοφανές φαινόμενο στα χρονικά. Ήταν τόσο αγαπητός που ο κόσμος στηνόταν στις τηλεοράσεις, περιμένοντας να δει τις διαφημίσεις που είχε γυρίσει. Από το κο-κο-κο μιλκ μέχρι τα φουντούνια και πάσης Ελλάδος άμα λάχει να'ουμ! Οι κασσέτες του υπήρχαν σχεδόν σε όλα τ' αυτοκίνητα και οι ατάκες του γίνονταν μόδα αμέσως.
Σήμερα "ανέβασα" απόσπασμα από την ταινία του "Εις μνήμη Χάρρυ Κλύνν" όπου σατιρίζει διαφημιστικά της εποχής.









13.10.08

ΕΙΚΟΝΕΣ ...

Λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις, το πιστεύω. Φαίνεται ότι το πιστεύει και ο φίλος Λάκων, που κάπου εδώ γύρω χρονίζει στην μπλογκόσφαιρα, και που μου έστειλε ένα απίστευτο mail με φωτογραφίες εποχής.

Δικές μερικές.
Τα σχόλια δικά σας!!!

1.10.08

Η ειρωνεία της τύχης



Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες των 80s ήταν το Breakfast Club με αρκετά από τα μέλη του Brat Pack να πρωταγωνιστούν. Από την ταινία έμεινε και το πιο γνωστό τραγούδι των Simple Minds το Don't you (Forget about me)! Αυτό που όμως είναι μια από τις μεγαλύτερες ειρωνίες της τύχης είναι ότι το συγκρότημα δεν έγραψε το τραγούδι αλλά του δόθηκε από την δισκογραφική εταιρία, η οποία το συμφώνησε με τους παραγωγούς της ταινίας.

Οι Simple Minds όπως και ο Bryan Ferry αλλά και ο Billie Idol πριν από αυτούς, αρνήθηκαν στην αρχή να τραγουδήσουν το τραγούδι γιατί απλά δεν τους άρεσε! Μετά όμως πείστηκαν γιατί δεν είχαν να χάσουν τίποτε εκτός από τις 3 ώρες που τους πήρε να το τραγουδήσουν σε ένα στούντιο του Βόρειου Λονδίνου!

Το τραγούδι λοιπόν μπήκε στο σάουντρακ της ταινίας αλλά ποτέ σε δίσκο του συγκροτήματος. Μόλις το 1992 θα το συμπεριλάβουν σε ένα Best of. Μάλιστα το γκρουπ δεν το τραγούδησε σχεδόν ποτέ λαιβ στις συναυλίες του παρά τις εκκλήσεις του κοινού!

Αυτό δεν είναι ειρωνία?!!

ΥΓ Εμένα μου άρεσε πάντως η Γκοθ στην ταινία! Εσάς?

26.9.08

Καλώς σας βρήκα!

Εϊτουρίτες και Εϊτουρίτισσες, ΗΡΘΑ! (ταρατατζούμ λέμε)
Μετά των αρχικών και υποχρεωτικώνε ευχαριστηρίωνε στον αθεόφοβο που με προσκάλεσε στο σεπτό ετούτο ιστολόγιον, ήρθε η ώρα να κάνω το ντεμπούτο μου ο ντεμπουτάντ, με μια παλιά, κλασσική, αγάπη των 80’ς.
Κύριοι και κυρίες. Πολλοί από μας έχουν πλέον γκριζάρει στους κροτάφους (όχι εγώ). Πολλοί έχουν ανακαλύψει τις αρχές της φαλάκρας-μπιφτέκι (πάλι όχι εγώ). Πολλοί έχουν μπυροκοιλιά (σχεδόν πάλι όχι εγώ). Πολλοί έχουν κουτσούβελα(99% σίγουρος ότι όχι εγώ).
Κανείς όμως από αυτούς τους ταλαίπωρους και τρισάθλιους νυν κοπρίτες και πρώην προέφηβους της δεκαετίας του 80, δεν ξεχνα τη θρυλική ΒΑΒΟΥΡΑ. Όποιος την έχει ξεχάσει τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα του, μη σας πω και με τον μακεδόνα του.

Η Βαβούρα ήταν ένα σουρρεαλιστικά χιουμοριστικό περιοδικό που όλοι όσοι ξέρω τουλάχιστον, τρελλαινόμασταν να διαβάζουμε. Μαζι με Μπλεκ, Αγόρι και Μικρό Ήρωα, είχαν γεμίσει τα ράφια μου. (Α ρε μάνα....γιατί τα πέταξες...)
Για αυτό και ως πρώτη μου επαφή με τις εϊτουριές εδώ μέσα, σας παραχωρώ μερικά λινκάκια όπου μπορείτε να βρείτε μερικά τεύχη :
Τεύχος 58 Τεύχος 92 Τεύχος 144 Τεύχος 221

Εντζόϊ ρε άτιμα..

22.9.08

Τι αγαπάμε και τι μισούμε στα 80ς

Στην πρώτη μου ανάρτηση στο παρόν blog είχα πει ότι τα 80ς μου προκαλούν νοσταλγία και γέλιο.

Ας δούμε σήμερα λίγο πιο αναλυτικά, τι αγαπώ προσωπικά στα 80ς και τι μισώ:

Τι αγαπάμε:

- Την απίστευτη ανεμελιά που είχαν εκείνα τα χρόνια για εμάς τα παιδιά. Πολύ παιχνίδι, πολλή ελευθερία, πολλή άνεση σε όλα. Τα σημερινά παιδιά στραγγαλίζονται στα φροντιστήρια, στις υποχρεώσεις, στα 'ΜΗ'.

- Την άνεση και ασφάλεια. Σαν παιδιά ειδικά το καλοκαίρι μαζευόμασταν στις 11-12 το βράδυ. Όλο και κάποιος μας πρόσεχε. Αν δεν ήταν ο γονιός, ήταν ο γείτονας. Η εγκληματικότητα ήταν άγνωστη λέξη. Τώρα δεν τολμάς να αφήσεις το παιδί να κυκλοφορήσει μόνο του λεπτό με το τόσα που γίνονται με απαγωγές, παιδική πορνεία κλπ... Κι ούτε εμπιστεύεσαι και το γείτονα.

- Την έλλειψη άγχους. Και δεν μιλάω για μένα. Οι ενήλικες τότε ήταν σαν να μην είχαν κανένα απολύτως άγχος. Σήμερα το άγχος της καθημερινότητας μας πνίγει.

- Την αγνή μαγκιά του Έλληνα. Και δεν εννοώ τη σημερινή βλαχομαγκιά. Εννοώ ότι ο Έλληνας ήταν μάγκας, φαιρόταν ακόμα ντόμπρα, με ειλικρίνεια, ευθύτητα και αντρίκια. Εκεί κάπου στα μέσα των 80ς χάλασε.

- Τις αλάνες που υπήρχαν και τώρα γίναν τσιμέντο. Εκεί όπου παίζαμε μπάλα και ενίοτε και πετροπόλεμο. Και αν πετούσαμε και καμιά πέτρα σε καμιά τζαμαρία, δεν γινόταν και τίποτα. Σήμερα μιλάνε όλοι για "παραβατικότητα" των νέων με το παραμικρό.

- Τα αυτοσχέδια παιχνίδια. Σήμερα αν το παιδί δεν έχει PlayStation γίνεται χαμός.

- Το ότι δεν κολλούσες στην κίνηση με τους αιώνες.

- Την μουσική, που όσο αστεία και να μας φαίνεται σήμερα, ήταν μουσική, είχε μελωδία.

- Τους θερινούς κινηματογράφους!

- Τα πρώτα ραντεβού και τα πρώτα φιλιά!

- Τον ΠΑΟΚ που πήρε πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο το 1985!

Τι μισούμε:

- Την απίστευτη κιτσαρία των 80ς. Αυτά τα ρούχα δεν παλεύονται με τίποτα. Άσε τις κομμώσεις...

- Τις πολιτικές συγκεντρώσεις, τα ΘΑ απ' τα μπαλκόνια και τα πλαστικά σημαιάκια.

- Το ότι ο Έλληνας γνώρισε τη μίζα, τη ρεμούλα, την αρπαχτή, την αρπακόλα και το αραλίκι. Έννοιες που έκανε επιστήμη στα 90ς.

- Τα τρελά ρουσφέτια.

- Την παντελή έλλειψη σχεδιασμού στις πόλεις μας. Κάτι που οδήγησε σε άναρχη δόμηση και τσιμεντοποίηση.

- Την παντελή έλλειψη οικολογικής συνείδησης. Όταν τα άλλα κράτη κάναν ήδη ανακύκλωση, εμείς τους χλευάζαμε κιόλας...

- Τις απεργίες που η ΔΕΗ κατέβαζε το γενικό για την πλάκα της.

- Τον ΟΤΕ που έκανε στα χωριά μέχρι και 20 χρόνια για να βάλει ένα τηλέφωνο.

- Τον ψυχρό πόλεμο που ήταν στα φόρτε του, ώσπου κατέρρευσε ο "υπαρκτός σοσιαλισμός".

- Την ασυδοσία του Δημοσίου απέναντι στους πολίτες, τους οποίους είχε κυριολεκτικά γραμμένους.

- Τα πράσινα, κόκκινα, γαλάζια καφενεία.

- Τον Άρη του μπάσκετ, που μας έκανε να πηγαίνουμε στο σχολείο με κατεβασμένα τα κεφάλια, μετά από ντέρμπι ΠΑΟΚ - Άρης...

Συμπληρώστε με, σίγουρα ξέχασα πάρα πολλά...

19.9.08

UEFA 1983 - 1984: Bayern - ΠΑΟΚ

Κατά αρχήν να ευχαριστήσω τον φίλο Στάθη για την πρόσκληση που μου έστειλε να συμμετάσχω κι εγώ στο Blog των ελληνικών 80s.

Η δεκαετία αυτή μου προκαλεί ένα ανάμικτο αίσθημα από γέλιο και νοσταλγία. Η νοσταλγία είναι προφανές από που μπορεί να προέλθει. Το γέλιο προέρχεται από την απίστευτη κιτσαρία που επικρατούσε τότε και μας φαινόταν και φυσιολογική. Τώρα όταν βλέπω εικόνες της εποχής με π.χ. τους άνδρες να φοράν υπερβολικά μεγάλες βάτες στα σακάκια, και γελάω! Τότε ήταν νορμάλ.

Τέλος πάντων.

Θα ξεκινήσω με ένα ποστ που είχα σηκώσει και στο προσωπικό μου blog πριν κάποιο καιρό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παρόντος blog. Αφορά το πρώτο παιχνίδι που είδα ποτέ στο γήπεδο, το οποίο θυμάμαι ακόμα με δέος, νοσταλγία και χαρά:

Κύπελλο UEFA 1983 - 1984: Στο δεύτερο γύρο ο ΠΑΟΚ κληρώνεται με τη Μπάγερν Μονάχου.

Το πρώτο παιχνίδι γίνεται στην Τούμπα. Ήταν το πρώτο παιχνίδι που είδα με τον πατέρα μου στο γήπεδο. Ήμουν 9 χρονών τότε. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το δέος που ένοιωσα όταν μπήκαμε στο γήπεδο από τη θύρα 6 αντικρίζοντας τον κόσμο του ΠΑΟΚ. 25 χρόνια μετά εξακολουθώ να πηγαίνω στο γήπεδο, στη θύρα 5-6 και να νοιώθω το ίδιο δέος και την ίδια ανατριχίλα. Θυμάμαι τότε ότι μπροστά μας καθόταν ο παντοπώλης που ξέραμε απ' τις διακοπές μας στη Χαλκιδική, ο οποίος είχε έρθει απ' τη Χανιώτη για να δει τον ΠΑΟΚ. Τότε με είχε φανεί απίστευτο να ξεκινά κανείς απ' τη Χανιώτη για να δει τον ΠΑΟΚ. Τώρα μου φαίνεται το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο!

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν 0-0.

Η ρεβάνς στο Μόναχο φάνταζε πάρα πολύ δύσκολη. (Οι γονείς μου ταξίδεψαν με την αποστολή του ΠΑΟΚ και πήγαν και σε εκείνο το παιχνίδι. Παρά τα συνεχή παρακάλια να με πάρουν μαζί τους, εγώ έμεινα πίσω στη Θεσσαλονίκη.)

Το ματς έληξε 0-0. Μετά από 120 λεπτά το αποτέλεσμα ήταν ακόμη 0-0. Στη διαδικασία των πέναλτι ο ΠΑΟΚ έχασε 9-8 μετά από τις τιτάνιες προσπάθειες του διαιτητή να περάσει τη μεγάλη Μπάγερν στον επόμενο γύρο.

Έψαξα στο YouTube και βρήκα το ακόλουθο βιντεάκι που έχει ανεβάσει η Θύρα 4. Πρόκειται για τη διαδικασία των πέναλτι στο Μόναχο. Από το παιχνίδι της Τούμπας δεν μπόρεσα να βρω κάτι. Προσέξτε πόσο χαλαροί και πλαδαροί είναι οι παίκτες. Μέχρι και κοιλίτσα έχουν κάποιοι!!!



Έτσι, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

18.9.08

We are the world...

Ευχαριστώ τον φίλο Στάθη για την πρόσκληση στο παρόν ιστολόγιο ;)

Θα ξεκινήσω με ένα τραγούδι που μου έφερνε ανατριχίλα κάθε φορά που το άκουγα σαν παιδί και συνειδητοποίησα ότι ακόμα μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα.

Πρόκειται για μια πολύ σπάνια συνάθροιση αληθινών καλλιτεχνών, ανθρώπων που έδωσαν λίγο από τον χρόνο τους για ιερό σκοπό. Εδώ θα δείτε τον MJ ακόμα σκούρο, Ray Charles, Bob Dylan, Stevie Wonder, Dianna Ross, Tina Turner, Kenny Rogers, Dionne Warwick και πολλούς ακόμα.

Φυσικά η "super star" Madonna απουσιάζει και από 'κει... :)

9.9.08

Trans-X - Living on Video (1981)

Ένα απ' τα πιο αριστουργηματικά κομμάτια της δεκαετίας ήταν το Living on video των Trans-X. Φουτουριστική euro-synth-disco-pop από ένα συγκρότημα "One hit wonder". Πάντα είχα αδυναμία στις μπάντες που βγάζουν ένα super hit και μετά εξαφανίζονται αφήνοντας πίσω τους ένα πέπλο μυστηρίου. Όμως τα τραγούδια τους ακούγονται με μανία ακόμα και 30 χρόνια μετά. Μικρότερος έβλεπα την κοπέλα που παίζει στο clip και την θεωρούσα τόσο cool που έψαχνα να βρω κάποια σαν κι αυτή!... Χαζέ Jordan!...

7.9.08

Στιγμές στα 80s


Είπα να αναδημοσιεύσω ένα ποστ που είχα κάνει πέρσι στο μπλογκ μου για τις εικόνες των 80s μπας και σας βάλω σε ένα τριπάκι να βρείτε και εσείς τις δικές εικόνες από τότε!!

1. Η Δεκαετία του 1980 έφερε την επιδείνωση στις σχέσεις των δύο υπερδυνάμεων και την "αναζωπύρωση" του ψυχρού πολέμου. Αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές οι αρχηγοί των δύο "φυλών" - όπως έλεγε και ο Φράνκι που πήγαινε στο Χόλυγουντ- ένας αποτυχημένος ηθοποιός που κατέληξε πρόεδρος και ένας αποτυχημένος πρόεδρος που κατέληξε ηθοποιός σε διαφημίσεις της Πίτσα Χατ.


Εδώ τους βλέπουμε σε ένα τρυφερό τετ-α-τετ

2. Στα καθ' ημάς, ένας τύπος ξεσήκωσε τα πλήθη και σαν σήμερα το 1981 γινόταν πρωθυπουργός. Πολλοί έκαναν τον έρμο αυτό λαό να ονειρευτεί αλλαγές. Μόνο αυτός όμως ταυτίστηκε με την λέξη. Από την ολοκληρωτική νίκη του 1981, ήρθε η μουδιασμένη αλλά αποφασιστική "δεύτερη ευκαιρία" το 1985.

Το 1988 όμως αρχίζει η παρακμή..

Εδώ με τον Γιασέρ Αραφάτ. Είναι η εποχή που και
η ελληνική εξουσία ήταν με τους κατατρεγμένους!

3. Η ευτυχισμένη παρέα που βλέπεται είχε ένα άσχημο ραντεβού με την μοίρα στον ουρανό της Φλόριντα στις 28 Ιανουαρίου 1986. Είναι το πλήρωμα του Διαστημικού Λεωφορείου Challenger. Όρθια, δεύτερη από τα αριστερά, είναι η Sharon Christa Corrigan McAuliffe, η 36χρόνη δασκάλα από το Νιου Χαμσαϊρ.


4. Το χέρι του Θεού.

Είναι η 22η Ιουνίου 1986 και η Αργεντινή παίζει με την Αγγλία. 4 χρόνια μετά τον πόλεμο στα Φολκλαντς. Το σκορ είναι 0-0 και στο 52' η μπάλα κάνει ένα γκελ στο πόδι του Χόντζες μετά απο σουτ του Βαλντάνο, παίρνει ύψος και ενώ ο Σίλτον βγαίνει να την μαζέψει ο Μαραντόνα βάζει το πιο αμφιλεγόμενο γκολ στην ιστορία του Ποδοσφαίρου. Αυτό είναι το "χέρι του Θεού". 20 χρόνια μετά ο ίδιος ο Ντιέγκο θα πει στην αυτοβιογραφία του "...Χέρι του Θεού..αρχίδια ήταν το χέρι του θεού! Το χέρι του Ντιέγκο ήταν".

Τρία λεπτά μετά θα βάλει το Γκόλ του Αιώνα. Οι Άγγλοί θα μειώσουν με τον Λίνεκερ στο 81' αλλά είναι αργά. Το καλύτερο ματς που είδα ποτέ....

5. Λίγο νωρίτερα, τον Απρίλιο του 1986 η Ευρώπη ξυπνάει με μια καινούργια λέξη που δεν αργεί να γίνει συνώνυμο του Εφιάλτη.

Τσέρνομπιλ.

Είμαι 10 χρονών, είναι άνοιξη και θυμάμαι την μάνα μου
να τσιρίζει όταν ανακαλύπτει ότι παίζαμε με τον αδερφό μου όλη μέρα στην αυλή.
Την προηγούμενη μέρα το είχαν πει στις ειδήσεις πρώτο θέμα.
Το γάλα σε σκόνη έχει την τιμητική του.


6. Σήμερα βλέπουμε Lost, Desperate Housewives, Prison Break και Heroes. Αλλά όταν ήμουν στο δημοτικό οι συζητήσεις στο διάλειμμα ήταν αν ο ΚΙΤΤ μπορεί πράγματι να μιλάει ή αν μπορεί να ταξιδεύει σαν υποβρύχιο!


Η σειρά που σήμερα μας θυμίζει ότι το απόλυτο hype των eighties γίνεται απλά κιτς 20 χρόνια μετά! Λέτε και ο Τζάκ Σέπαρντ σε 20 χρόνια να φαντάζει οπώς ο Ντειβιντ Χειζελχοφ σήμερα?!

7. Δεν πιστεύω να αναγνωρίσατε το πλοίο της επόμενης φωτογραφίας?

Το πλοίο αυτό είναι το "Σισμικ"! Για τα ταξίδια που επιχείρησε στο Αιγαίο τον Μάρτιο του 1987, κηρύχθηκε μερική επιστράτευση και ο κόσμος πανικοβλημένος άδειασε τα σούπερ μάρκετ. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και κρίσεις μετά από αυτόν τον Μάρτη πολλοί θα αναπολήσουν την "μαγκιά" του Αντρέα.

8. Ενώ η Ελλάδα είναι σε πολεμική τροχιά με τον "κακό" της δαίμονα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένας άλλος "κακός" θα κυριαρχήσει στα τσαρτς!



Είναι η εποχή που η άσπρη κάλτσα με το μαύρο λουστρίνι είναι παντού και η "καρέκλα" φτάνει στον κολοφώνα της δόξας της σαν χορευτική κίνηση. Ο Μαίκλ Τζάκσον δεν ξέρει τι έχει και γιαυτό αρχίζει και ασπρίζει. Αν έλεγες σε οποιοδήποτε άνθρωπο που ζούσε στην Δύση ότι αυτός ο άνθρωπος σε 20 χρόνια θα βάδιζε στην χρεωκοπία με γοργό ρυθμό, θα δικαζόταν για παδεραστία και όταν θα τελείωνε η δίκη θα ζούσε μέσα στην απέραντη μοναξιά και κατάθλιψη της ύπαρξής του θα σε περνούσαν για τρελό. Κι όμως όπως λεν στην Αμερική Life is bigger than TV και έτσι συμβαίνουν στην πραγματικότητα καταστάσεις που ξεπερνάν κάθε φαντασία.

9. 1987

ενά νούμερο που υποδηλώνει μια χρονιά που το μπάσκετ έγινε τρόπος ζωής για 10.000.000 κατοίκους μια χώρας. Απίστευτη ομαδική ψυχοθεραπεία. Μετά τον τελικό ξεφυτρώνουν μπασκέτες παντού. Κάπου σε μια γειτονιά της Αθήνας, ο 10χρόνος Παπαλουκάς χαζεύει τον Γιαννάκη. Η μοίρα έχει κάνει ήδη το καθήκον της....

10. Η δεκαετία τελείωνει στην Ελλάδα με τον πάταγο που κάνουν όταν σκάνε 32 δισεκατομμύρια παλιές δραχμές την εποχή που ένας καλός μισθός ήταν 60.000.


Ο παχουλός κύριος της φωτογραφίας πήγε το 1970 στην Αμερική όπου σπούδασε αλλά και εργάστηκε ως ελαιοχρωματιστής. Στα 1979 έρχεται στην Ελλάδα και πιάνει δουλειά σαν διευθυντικό στέλεχος της Τράπεζας Κρήτης. Το 1984 βγάζει από το μανίκι του 9 εκατομμύρια δολάρια και αγοράζει την εταιρία που δουλεύει. Κανείς δεν θα καταλάβει ότι αυτά τα λεφτά τα έβγαλε από τα ίδια τα ταμεία της Τράπεζας....

Αγοράζει τα πάντα! Αγοράζει εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνα. Παίρνει τον -ξεπεσμένο τότε με κάτι 6-1 στις Σέρρες- Ολυμπιακό και φέρνει με ένα δις δραχμές τον Ντέταρι (στην φωτογραφία). Όποιες εφημερίδες του ξέφυγαν αρχίζουν και αναρωτιούνται που βρήκε τα λεφτά. Στα 1988 ένας έλεγχος στην Κρήτης βγάζει λαβράκι. Κατάχρηση 32 δις. Η τράπεζα πτωχεύει.

Ο Αντρέας δέχεται την πολιτική ευθύνη όχι όμως την ποινική και μπαίνει στο Χερφιλντ. Παράλληλα ιστορίες για Πάμπερς κατακλύζουν την ελληνική πολιτική σκηνή. Το 1989 είναι το φλίπ σαίντ του 1981. Μια πολιτική κρίση σαρώνει τα πάντα και ο πολιτικός που κυριάρχησε στην Ελλάδα του 1980 δεν θα γλυτώσει...

Αυτή η δεκαετία και τα χρόνια της αθωότητας τελειώνουν...

26.8.08

90210



Αυτό το καλοκαίρι βλέπω στον ΑLPHA τα "χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς" και απορώ! Όχι με την καρδιά μου όπως έλεγε και ο περίφημος Μάκης, αλλά με το τι βλέπαμε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όπου κατά μια έννοια ήταν και η αποθέωση των 80s!!



Καταρχήν τόσο ηθικοπλαστική, ψεύτικη και κιτσάτη που φαίνεται η σειρά σου δημιουργούνται απορίες για την παγκόσμια καλαισθησία !! Λέτε τελικά να έφταιγε το Τσέρνομπιλ...

15.7.08

Για να μην ξεχνιόμαστε..

Έβλεπα χθες το προολυμπιακό τουρνουά και τον αγώνα της Εθνικής με τον Λίβανο και στο άσχετο θυμήθηκα πως αρχίσαν όλα....
Εσείς τι κάνατε τότε?!

2.7.08

80's movies - A tribute

Δεν είναι ώρα να θυμηθούμε τις πιο διάσημες ταινίες από την δεκαετία του 80; Αυτό το slide show είναι το πρώτο που έφτιαξα και ανέβασα στο Tube και αισίως έφτασε τα 2600 views. Ποιές από αυτές τις ταινίες θυμάστε; Σε ποιό σινεμαδάκι τις είχατε δει; Ποιόν παιδικό έρωτα σας θυμίζουν; Ποιές νύχτες με ποπ κορν μπροστά στο video;...

Jordan proudly presents:





22.6.08

I JUST CALLED...

Πάνε σχεδόν 20 καλοκαίρια πριν, που ένας μεγάλος, για να μην πω ο μεγαλύτερος της Soul, είχε έρθει για μία και μοναδική συναυλία στην Ελλάδα. Στο γήπεδο του Πανιωνίου, αν θυμάμαι καλά, βλέπετε το Αλτσχάιμερ έχει χτυπήσει την πόρτα. Αυτό όμως που δεν μπορεί να κάνει είναι να πάρει την μαγεία εκείνης της βραδιάς.

Η Νατάσα, η Λίντα, ο Αμβρόσιος, ο Κουμής, η Χαρά, το Ρηνιώ και η αφεντομουτσουνάρα μου, με καρώ τραπεζομάντιλο, μπύρες, σαντουϊτσάκια και ότι μπορείτε να φανταστείτε στο κέντρο του γηπέδου να απολαμβάνουν την βελούδινη φωνή του Stevie, κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι.

Τώρα αν πω ότι αυτές ήταν συναυλίες θα με πείτε ρομαντικό ή παλιομοδίτη, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Μπορεί και να είμαι.

Άντε και καλό μας καλοκαίρι.

12.6.08

To φαινόμενο Klaus Nomi.



Μερικά τραγούδια, μου ασκούν τόσο ολοκληρωτική έλξη που είναι σαν να τα ερωτεύομαι. Ειδικά κατά καιρούς είμαι ικανός να ακούω ένα κομμάτι ίσαμε 20 φορές την μέρα. Σαν συνταγή από τον οικογενειακό γιατρό. Πρωί- μεσημέρι - απόγευμα- βράδυ από 5 φορές.


Τούτες τις μέρες, αυτό συμβαίνει με το Total Eclipse του Klaus Nomi που βρήκα στο Tube σε μια σπάνια live εκτέλεση. Αν δεν θυμάστε, ήταν το αριστουργηματικό (και ιδιοφυές) κομμάτι που στην δεκαετία του 80 ακουγόταν στην διαφήμιση του Campari και νόμιζες ότι η φωνή ήταν γυναικεία.


Ο Klaus Nomi –γεννημένος στην Γερμανία- υπήρξε μια από τις πιο αινιγματικές παρουσίες στον χώρο της ροκ μουσικής ο οποίος συνδύασε ετερογενή μουσικά ρεύματα όπως όπερα, disco, synth pop, new wave ανακατεμένα με ένα έντονα θεατρικό ύφος εμπνευσμένο κυρίως από το στυλ του καμπαρέ και την παράδοση του Γερμανικού εξπρεσιονισμού.

Ο ίδιος ήταν περίεργη και εκκεντρική προσωπικότητα που τραγουδούσε πάνω στην σκηνή πολύ έντονα μακιγιαρισμένος και ντυμένος με περίεργα κοστούμια. Γενικά ήταν περιζήτητος από πολλά clubs στην Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 70.Είχε τραβήξει την προσοχή ακόμα και του David Bowie ο οποίος του είχε ζητήσει να συνεργαστούν.

Ο Klaus Nomi έφυγε πρόωρα από την ζωή το 1983 και έχει καταγραφεί σαν από τους πρώτους καλλιτέχνες - θύματα του AIDS. Η τέφρα του σκορπίστηκε πάνω από την Νέα Υόρκη.


Update :

Kατόπιν προτροπής του Δασκάλου προσθέτω στο ποστ την original διαφήμηση του Campari όπως προβλήθηκε στην Ελληνική τηλεόραση την δεκαετία του 80.



6.6.08

A view to a kill...





Απορω με τόσους φαν των Duran Duran που έχει το μπλογκ πως κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτό το συγκρότημα θρύλος της αγαπημένης μας Δεκαετίας! Το απόγειο της δόξας τους πιστεύω ήταν αυτό το βιντεο κλιπ που ήταν και το τραγούδι των τίτλων για την 14η ταινία του James Bond με τον τίτλο A View to a Kill 23 χρόνια πριν.



Κουιζ: Με ποιους είχαν έχθρα οι Ντουρανόβιοι? Ποιο ήταν το πεδίο της "μάχης"?

29.5.08

Κι εγώ σου λέω ΣΤΟΠ! Μη!

Όταν σκέφτεστε Eurovision και δεκαετία 80, ποιο κομμάτι σας έρχεται στο μυαλό; Εμένα το ΣΤΟΠ με τους Bang, που μας εκπροσώπησαν το 1987 στο Βέλγιο. Θυμάμαι που ήμασταν ενθουσιασμένοι με τη 10η θέση και μάλιστα το είχα σημειώσει και στο ημερολόγιό μου με τα πιο στρογγυλά μου γράμματα :-)



Την ίδια χρονιά την Κύπρο εκπροσώπησε η Αλέξια με το Άσπρο-Μαύρο, και πήρε την 7η θέση.



Το κλιπάκι από την παρουσίαση του τραγουδιού στην Eurovision μπορείτε να το δείτε εδώ.

Τελικά ωραία και καλή η δεκαετία του 80, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι την χαρακτήριζε το στυλ και η κομψότητα...

23.5.08

O Ροζ Γάτος (1986)





Τελευταία ξεκίνησα να μοντάρω τις καλύτερες στιγμές από cult Ελληνικές ταινίες. Η συγκεκριμένη που βγήκε στις αίθουσες το 1986 αποτελεί μια από αυτές. Ειδικά για τους λάτρεις της δεκαετίας του 80 έχει ιδιαίτερη αξία καθώς έχει πολλά πλάνα από τη θρυλική ντίσκο της εποχής Dorian Gray αλλά και πολύ καλό soundtrack : Stevie Wonder-Part time Lover , Radiorama - Chance to desire , Cinderella-Martinelli, Modern Talking -Cheri Cheri Lady, Peter Randell - Lost In Tokyo. Επίσης αποτυπώνει πολύ ωραία το κλίμα της εποχής με τις μηχανές, τις πλάκες στα σχολεία και το καμάκι...


Η υπόθεση αφορά ένα θρησκευόμενο καθηγητή Λυκείου που αποκτά διπλή προσωπικότητα και τα βράδυα μετατρέπεται σε μηχανόβιο και ντισκόβιο!Ο Σωτήρης Μουστάκας φυσικά είναι απολαυστικός ενώ highlight της ταινίας αποτελεί η εμφάνιση του στήθους της Βάνας Μπάρμπα, απόλυτο αντικείνενο πόθου του ανδρικού πλυθησμού...


Σκηνοθεσία Γιάννης Χαρτοματζίδης Παίζουν: Σωτήρης Μουστάκας, Πάνος ΜιχαλόπουλοςΈφη Πίκουλα, Βάνα Μπάρμπα.


18.5.08

Αγαπημένες ξένες σειρές - μέρος 1ο

Συνεχίζουμε την τηλεοπτική αναπόληση στις δεκαετίες του 70 και του 80, με πολλές εικόνες και λίγες λέξεις.

Εποχές ασπρόμαυρες και ατέλειωτα Σαββατοκύριακα με Flash Gordon και Tarzan...


Αργότερα απολαύσαμε το μελιστάλαχτο Πλοίο της Αγάπης (έγχρωμο μεν, αλλά οι περισσότερες τηλεοράσεις ήταν ακόμα ασπρόμαυρες).


Οι Άγγελοι του Τσάρλυ είναι τρεις, η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις... Η δικιά μου αγαπημένη ήταν πάντα η Σαμπρίνα :-)


Η πρώτη Βιονική Γυναίκα ήταν η Αμερικανίδα Lindsay Wagner. Η δεύτερη και πιο πρόσφατη είναι η αγγλίδα Michelle Ryan.


Μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που έχει αναβιώσει με μεγάλη επιτυχία είναι το αξέχαστο Διαστημόπλοιο Γκαλάκτικα (ααααχ Απόλλο)!! Αν θυμάμαι καλά, παιζόταν τις Κυριακές στις 6 μμ και ήταν η πρώτη σειρά που είδα έγχρωμη στη νεοαποκτηθήσα τηλεόραση οικογενειακών φίλων.


Αργότερα βλέπαμε και Quantum Leap, μια σειρά μισό-ιστορική, μισό-επιστημονικής φαντασίας. Ο ένας εκ των πρωταγωνιστών παίζει στο καινούριο Battlestar Galactica.


Πάμε στη Χαβάη τ' όμορφο νησί, που 'ναι οι κοπέλες με τη μουσική! O επιθεωρητής McGarrett έκαιγε καρδιές στη σειρά Χαβάη 5-0.


Ο Kότζακ είχε εκτοξεύσει τις πωλήσεις γλυφιτζουριών στα ύψη.


Αργότερα παίζονται πάμπολα αστυνομικά και ντετεκτιβικά, όπως το Χαρτ και Χαρτ, δημιούργημα του πετυχημένου συγγραφέα Sidney Sheldon. Θυμάστε τον Freeway, το σκυλάκι τους;


Στη συνέχεια ήρθαν στις οθόνες μας αυτός (Bruce Willis), αυτή (Cybill Shepherd) και τα μυστήρια (και η τραλαλά βοηθός που απαντούσε το τηλέφωνο με στιχομυθίες).


Μιας και πιάσαμε τους ντετέκτιβ και τους κυνηγούς του εγκλήματος, δεν μπορώ να μην μνημονεύσω τον Ιππότη της Ασφάλτου με τον θρυλικό Κιτ...


...τον ευρηματικό Μακ Γκάιβερ...


...το δίδυμο Hunter-McCall...


...και τον μουστακαλή Μάγκνουμ.


Άλλα αγαπημένα ήταν οι Cagney & Lacey...


...το Αστυνομικό Τμήμα της Hill Street...


...oι Chips...


...και φυσικά το κορυφαίο Miami Vice που το παρακολουθούσα ανελλιπώς κι ας παιζόταν αργά το βράδυ. Για όσους έχουν δει την πρόσφατη ομώνυμη ταινία, ένα έχω να πω μόνο: καμία σχέση!


Αλλά και από σαπουνόπερες δεν πήγαμε πίσω: στα τέλη της δεκαετίας του 70 κυριαρχεί το Dallas: πετρέλαια, δολοπλοκίες και η επίμαχη ερώτηση: Who shot J.R.?


Στα ίδια βήματα, αλλά με πολύ περισσότερο γκλάμουρ, πιο φουσκωτά χτενίσματα και μεγαλύτερες βάτες, ακολουθεί η θρυλική Δυναστεία.


Περάσαμε ατέλειωτες ώρες με τους Δούκες του Χάζαρντ και την ξαδέρφη τους την Νταίζη που η πτωχή δεν είχε να αγοράσει αρκετό ύφασμα για τα σορτσάκια της. Τους ηθοποιούς που έπαιζαν τους δύο Dukes (ειδικά τον John Schneider) οι πιο μικροί ίσως τους αναγνωρίζετε από το Smallville.


Fame! I'm gonna live for ever! Baby remember my name! Ό,τι και να πω είναι λίγο, γι' αυτό δεν λέω τίποτα :-)


Την Άπω Ανατολή τη γνωρίσαμε με το Σογκούν.


Τον πρωταγωνιστή του Σογκούν Richard Chamberlain τον είδαμε και στην δακρύβρεχτη μίνι-σειρά Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας.


Αυτά τα λίγα για αρχή. Ελπίζω να σας θύμισα κάποιες από τις αγαπημένες σας σειρές που παρότι δεν ήταν παιδικές, όλοι τις βλέπαμε τότε.

Η αναπόληση θα συνεχιστεί σε τουλάχιστον ένα ακόμα ποστ γιατί υπάρχουν πολλές άλλες σειρές που δεν έχω αναφέρει.

12.5.08

Τα παιδικά που αγαπήσαμε

Ας κάνουμε ένα μικρό τηλεοπτικό πισογύρισμα για να θυμηθούμε μερικά από τα παιδικά που βλέπαμε στα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές του 80, τότε που η τηλεόραση είχε μόνο δύο κανάλια (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) ενώ το να έχεις έγχρωμη συσκευή στο σπίτι ήταν ένδειξη πρωτοπορίας και οικονομικής ευρωστίας που λίγοι είχαν.

Δον Κιχώτης


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος


Μάγια η Μέλισσα


Ομάδα G (μεγάλη πώρωση!)


Μπόλεκ και Λόλεκ


Χάιντι, η μικρούλα των Άλπεων


Σπορτ Μπίλλυ


Διαστημόπλοιο Αργώ


Πίπη η Φακιδομύτη


Ο (αξέχαστος) Παραμυθάς


Το μικρό σπίτι στο λιβάδι


Λάσι


Αστυνόμος Σαΐνης


Scooby, Scooby, Scooby Dooooooo


Και φυσικά, Καραγκιόζης!


Πόσα από αυτά βλέπατε εσείς;