Το μόνο ίσως που θυμίζει 80's -εκτός από την Παρασκευούλα και τον λατρεμένο Ρούχλα- είναι ο παμπάλαιος φούρνος μου..!
Κανένας φούρνος θα γκρεμίστηκε...
Σηκώθηκα σχετικά νωρίς και χωρίς τον Ρούχλα να βουίζει μες στα αφτιά μου... (Δεν το συνηθίζω) Καλό σημάδι σκέφτηκα. Η μέρα μου φάνηκε καλή και είχα αρκετό χρόνο να πεταχτώ μέχρι την λαϊκή να χτυπήσω κανένα φρέσκο ψαράκι, κανένα ζαρζαβατικό, φρουτάκια, λουλουδάκια και τα ρέστα. Στην επιστροφή είχα ακόμα αρκετό χρόνο. Ανοίγω λαπ τοπ, βάζω μουσικούλα, κάνω καφέ. Εεε δεν το ψήνω κι εκείνο το ψαράκι να είναι έτοιμο όταν γυρίσω από την δουλειά που ούτως ή άλλως θα λυσσάω από την πείνα; (Επίσης δεν το συνηθίζω να μαγειρεύω πριν πεινάσω) Αλατάκι, πιπεράκι, ριγανάκι, λαδάκι και στο φούρνο. Όμορφα κι απλά. Το λεμόνι ο καθένας στο πιάτο του και όσο θέλει. Το κοίταξα και δύο φορές καθώς ψηνόταν, στο τέλος μου φάνηκε ότι έγινε καλό. Έσβησα τον φούρνο, είχα ακόμα τέταρτο (το πολύ) για να φύγω. Ανοίγω να δω και λίγο το Ναταλάκι (αυτο το συνηθίζω :p), αράζω στον καναπέ και ξαφνικά ΜΠΑΜ... Μίνι έκρηξη στην κουζίνα. Τι να δω; Ο φούρνος είχε κάνει την επανάσταση του και το εξωτερικό του τζάμι κείτονταν στο πάτωμα σκορπισμένο σε χιλιάδες μικροσκοπικά κυβάκια. Έτσι ξαφνικά και στα καλά του καθουμένου. Χωρίς να είναι σε λειτουργία, χωρίς να τον κακομεταχειριστεί κανείς. Έσπασε και πάει. Και για του λόγου το αληθές...
Τα μεγαλύτερα κομμάτια είναι αυτά που έμειναν πάνω στον φούρνο και τα έβγαλα μετά με το χέρι...
Ακόμα και τώρα (έχουν περάσει αρκετές ώρες, το ψάρι έχει φαγωθεί, το επιδόρπιο, δεύτερος καφές) βλέπω στην λεκάνη το σπασμένο τζάμι, γελάω κι απορώ... Τι στην ευχή;
Υ.Γ. μήπως δεν κάνω καλά που χρησιμοποιώ παιδικές μνήμες στο ξυπνητήρι μου;;;
Καλό Σαββατοκύριακο._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου