22.9.08

Τι αγαπάμε και τι μισούμε στα 80ς

Στην πρώτη μου ανάρτηση στο παρόν blog είχα πει ότι τα 80ς μου προκαλούν νοσταλγία και γέλιο.

Ας δούμε σήμερα λίγο πιο αναλυτικά, τι αγαπώ προσωπικά στα 80ς και τι μισώ:

Τι αγαπάμε:

- Την απίστευτη ανεμελιά που είχαν εκείνα τα χρόνια για εμάς τα παιδιά. Πολύ παιχνίδι, πολλή ελευθερία, πολλή άνεση σε όλα. Τα σημερινά παιδιά στραγγαλίζονται στα φροντιστήρια, στις υποχρεώσεις, στα 'ΜΗ'.

- Την άνεση και ασφάλεια. Σαν παιδιά ειδικά το καλοκαίρι μαζευόμασταν στις 11-12 το βράδυ. Όλο και κάποιος μας πρόσεχε. Αν δεν ήταν ο γονιός, ήταν ο γείτονας. Η εγκληματικότητα ήταν άγνωστη λέξη. Τώρα δεν τολμάς να αφήσεις το παιδί να κυκλοφορήσει μόνο του λεπτό με το τόσα που γίνονται με απαγωγές, παιδική πορνεία κλπ... Κι ούτε εμπιστεύεσαι και το γείτονα.

- Την έλλειψη άγχους. Και δεν μιλάω για μένα. Οι ενήλικες τότε ήταν σαν να μην είχαν κανένα απολύτως άγχος. Σήμερα το άγχος της καθημερινότητας μας πνίγει.

- Την αγνή μαγκιά του Έλληνα. Και δεν εννοώ τη σημερινή βλαχομαγκιά. Εννοώ ότι ο Έλληνας ήταν μάγκας, φαιρόταν ακόμα ντόμπρα, με ειλικρίνεια, ευθύτητα και αντρίκια. Εκεί κάπου στα μέσα των 80ς χάλασε.

- Τις αλάνες που υπήρχαν και τώρα γίναν τσιμέντο. Εκεί όπου παίζαμε μπάλα και ενίοτε και πετροπόλεμο. Και αν πετούσαμε και καμιά πέτρα σε καμιά τζαμαρία, δεν γινόταν και τίποτα. Σήμερα μιλάνε όλοι για "παραβατικότητα" των νέων με το παραμικρό.

- Τα αυτοσχέδια παιχνίδια. Σήμερα αν το παιδί δεν έχει PlayStation γίνεται χαμός.

- Το ότι δεν κολλούσες στην κίνηση με τους αιώνες.

- Την μουσική, που όσο αστεία και να μας φαίνεται σήμερα, ήταν μουσική, είχε μελωδία.

- Τους θερινούς κινηματογράφους!

- Τα πρώτα ραντεβού και τα πρώτα φιλιά!

- Τον ΠΑΟΚ που πήρε πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο το 1985!

Τι μισούμε:

- Την απίστευτη κιτσαρία των 80ς. Αυτά τα ρούχα δεν παλεύονται με τίποτα. Άσε τις κομμώσεις...

- Τις πολιτικές συγκεντρώσεις, τα ΘΑ απ' τα μπαλκόνια και τα πλαστικά σημαιάκια.

- Το ότι ο Έλληνας γνώρισε τη μίζα, τη ρεμούλα, την αρπαχτή, την αρπακόλα και το αραλίκι. Έννοιες που έκανε επιστήμη στα 90ς.

- Τα τρελά ρουσφέτια.

- Την παντελή έλλειψη σχεδιασμού στις πόλεις μας. Κάτι που οδήγησε σε άναρχη δόμηση και τσιμεντοποίηση.

- Την παντελή έλλειψη οικολογικής συνείδησης. Όταν τα άλλα κράτη κάναν ήδη ανακύκλωση, εμείς τους χλευάζαμε κιόλας...

- Τις απεργίες που η ΔΕΗ κατέβαζε το γενικό για την πλάκα της.

- Τον ΟΤΕ που έκανε στα χωριά μέχρι και 20 χρόνια για να βάλει ένα τηλέφωνο.

- Τον ψυχρό πόλεμο που ήταν στα φόρτε του, ώσπου κατέρρευσε ο "υπαρκτός σοσιαλισμός".

- Την ασυδοσία του Δημοσίου απέναντι στους πολίτες, τους οποίους είχε κυριολεκτικά γραμμένους.

- Τα πράσινα, κόκκινα, γαλάζια καφενεία.

- Τον Άρη του μπάσκετ, που μας έκανε να πηγαίνουμε στο σχολείο με κατεβασμένα τα κεφάλια, μετά από ντέρμπι ΠΑΟΚ - Άρης...

Συμπληρώστε με, σίγουρα ξέχασα πάρα πολλά...

8 σχόλια:

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Αν σου πω ότι μου λείψαν ακόμα και οι απεργίες της ΔΕΗ! Ειδικά νομίζω το 1988 πρέπει να ήταν η μεγάλη απεργία που μήνες ολόκληρους είχαμε διακοπές ρεύματος! Οι Γκαζόλαμπες ήταν στα φόρτε τους τότε!
Εγώ παντως θυμάμαι που είχα ένα ραδιοφωνάκι και άκουγα συνέχεια τότε!!!

.. Οι Αναμνήσεις....πιριριπιρι

Καλημέρα και Καλως ήρθες Δημήτρη

One Big DJ είπε...

telio post. telio.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα μου ήρθε το ακολουθο μειλ. Διαβασα και το ποστ σου και εδεσε. μπραβο!

Η αλήθεια είναι ότι δεν

ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.


Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.>


Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες

μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε,> δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να

ξεκουραστούμε> και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για

να κοινωνήσουμε.> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.>

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.>


Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και
αερόσακους.>

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι> και δεν

υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».> Δεν είχαμε πόρτες,

παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.>

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε
ωτο-στοπ,>

καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.> Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από
μέταλλο

και είχαν κοφτερές γωνίες.> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.>

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε

κόντρες> κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι

είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.>

Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας

δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,>

παίζαμε oλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού> είχαν

ανάψει τα φώτα στους δρόμους.> Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.> Τότε

δεν υπήρχαν κινητά.>

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε

κανένας νόμος> για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».> Ανοίγανε κεφάλια

όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.> Ήταν κάτι

συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά

ράμματα.> Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.>

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
να το

ξεπερνάμε.> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν

παχύσαρκοι.> Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.>

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
δεν έπαθε τίποτα.>

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες

μας το αντιμετώπιζαν> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.>

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες> με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.>

Εμείς είχαμε φίλους.> Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και
βγαίναμε.> Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα,

απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε>

κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.>




Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε
παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.> Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε
νερό κατευθείαν από τη βρύση,> όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη
τους πάνω στη βρύση.> Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή,
παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας
επιβλέπουν.>

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους>

φωνάζαμε από την πόρτα.> Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από

τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!> Χωρίς

κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;> Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν

όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την

απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη.> Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.>
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην
παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς

μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.> Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.>



Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι
πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο> chat room και γράφοντας ; ) : D : P>



Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.>



Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι
κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.> Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»...
συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...>

mady είπε...

Καλησπέρα από Λεωνίδιο!!

Λακων είπε...

Ακριβώς έτσι είναι! Ξέχασες το πρωτάθλημα της Λάρισας...
Ήταν κιτς το ντύσιμο αλλά τότε δεν μας πείραζε.
Τότε είχαμε ψυχή..

Stefanos είπε...

Νοσταλγούμε :
Τις γαμάτες σειρές στην τηλεόραση: Το μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου, τη σειρά με τους μπάτσους και τις Χάρλευ, τον Μαγκάιβερ.
Ακόμα και τις ειδήσεις με την Εύη Δεμίρη και την -μεγάλο έρωτα- Ευρυδίκη Καραμανή.
Τη γειτονιά με τις κλασσικές γιαγιάδες που καθάριζαν φασολάκια στις γωνίες
Το καλοκαίρι που πιλαλάγαμε όλη μέρα ημιτσίτσιδοι και δεν παθαίναμε καρκίνο του δερμάτου
Τα γαμ.. τα καρπούζια που τότε ήταν πιο νόστιμα.
Τις βόλτες στην παραλία-νυφοπάζαρο, πανω κατω πανω κατω..
Τον Παραμυθά και τη Χιλιοποδαρούσα.
Το ‘Ορκιστείτε παρακαλώ’.
Δε νοσταλγούμε :
Τις παραλίες που μετά απο κάθε Σουκου ήταν σκουπιδότοποι
Το ότι κάναμε να πάμε στην Αθήνα 3 ώρες ενώ τώρα πάμε σε 40 λεπτά
Τη ντίσκο. Αν και τη χορεύουμε σε κάτι γάμους φίλων.
Τους ’πρασινοφρουρούς’, τους ’ερυθροφρουρούς’ και τους ’φασιστες’. Κοινώς, τον κολλημένο κομματισμό. Τα μπουνίδια παραμονές εκλογών κλπ..
Το νέφος στο κέντρο.. το 85 όποιος κυκλοφορούσε στο Σύνταγμα ψόφαγε
Το πως ήταν το Μοναστηράκι και του Ψυρρή τότε
χμμμ θα βρω και αλλα

Ανώνυμος είπε...

Ειμαι 38 στα 39 κ "επιασα"ενα κομματι απο τα '80s.Λογικο ειναι ο καθενας να νοσταλγει τα χρονια που ηταν γιαυτον ξενοιαστα οσο "χαλια" κι αν ηταν αυτα.Ακομα και οι σημερινοι πιτσιρικαδες μετα απο 15 χρονια θα νοσταλγουν τα 10's(ελεος!)Αλλα για να μην τα πολυλογω θα πω τι ειναι αυτο που μου τη σπαει στα 80's.
Στη δεκαετια αυτη εδω "sto Ellada"μαθαμε για μια παραξενη "εξωτικη" αρρωστεια το ΑΙDS.Δυστυχως το μυνημα που περασε στη συνειδηση του τοτε Ελληνα ηταν οτι "αυτη την αρρωστεια την παθαινουν μονο οι πουστηδες και τα πρεζονια" τη στιγμη που διεθνως αρχισε η ενημερωση σχετικα με το AIDS.Δυστυχως οσο κι αν ακουγεται υπερβολικο ακομα υπαρχουν καποια ατομα που πιστευουν αυτο.Το αποτελεσμα τηα ελλειπους εως κ ανυπαρκτης ενημερωσης ηταν να θρηνησουμε πολλα θυματα πουστηδες,πρεζονια και μη.(χαχα)

Ανώνυμος είπε...

Omades san paok kai ton irakli, pou enw kanoun to pan gia na riksoun omadas tis polis tous stin b ethniki, ypostirizoun oti einai makedonomaxoi kai kata twn athinwn.

afto vevaia se kapoious aresei..ti na kanoume. yparxoun kai zwa.